De eerste dagen in Wales! Om met de reis te beginnen: die verliep vrijwel probleemloos. De trein die me van Birmingham naar Borth had moeten brengen reed niet verder dan Machynlleth (probeer dat maar eens uit te spreken) maar, super-de-luxe, er werden meteen bussen en taxi’s geregeld dus we konden met bagage en al van de trein meteen in de taxi stappen. Betaald door de railway company, goeie service toch!

In Borth werd ik van het station opgehaald door Rachel, mijn huisgenoot. Ze is ongeveer veertig en werkt momenteel voor wat in Nederland volgens mij de Provinciale Staten zouden zijn. We delen een flat in Borth, een stadje met maar 1000 inwoners. Over een paar maanden ken ik die vast allemaal (en zij mij). Rachel had me van tevoren al gevraagd of ik mee wilde naar een local Eisteddfod. Een Eisteddfod is een soort festival waar Welshe (of Welsh-sprekende) mensen mee kunnen doen aan de wedstrijden in verschillende categorieen, maar allemaal in het Welsh. Zo wordt er veel gezongen, maar ook poezie voorgedragen en/of geschreven. Het is voor de lokale Welshe mensen een mooie dag of paar dagen waarin ze vrijwel alleen maar Welsh spreken en hun taal op een meer ‘kunstzinnige’ manier gebruiken dan hoe ze dat normaal doen. In Wales is zingen en poezie heel belangrijk, bijna iedereen hier zit wel in een koor heb ik de indruk.
Op de Eisteddfod waar Rachel me naartoe meenam, in Cwmystwyth (ja, zo schrijf je dat echt) waren denk ik ongeveer zestig mensen. Een aantal kinderen met hun ouders en een groot aantal ouderen, en bijna allemaal deden ze wel mee in een competitie! Er waren diverse koren, eentje met mijn huisgenoot, en solo-zangers, zowel volksliedjes als opera. Er waren mensen die het Welsh nog aan het leren waren die gedichten voordroegen, en ook iemand die een enorm epos geschreven had in het Welsh. Hij werd de winnaar van de avond en kreeg een traditioneel gewaad-ding om en werd vervolgens met een zwaard boven zijn hoofd als het ware tot winnaar van de Eisteddfod gekroond: ik heb begrepen dat het een grote eer is om te winnen. Ik was zelf het meest onder de indruk van een stokoud mannetje die bijna dubbelgevouwen stond van de ouderdom, maar wel gewoon een Welsh stuk begon te zingen. En behoorlijk goed ook nog! Ik kon natuurlijk het meeste niet verstaan wat er gezegd werd, en zeker de welkomstspeech van meer dan twintig minuten is me grotendeels ontgaan, maar de wat eenvoudigere dingen gingen eigenlijk best goed. De mensen uit het dorp vonden het ook leuk dat ik er als buitenlander en Welsh-leerling bij was, ook al dachten ze aanvankelijk dat ik iemand anders was: ik ben meerdere keren in het Welsh aangesproken door mensen die dan tegen me zeiden hoeveel ik gegroeid was en hoeveel ik veranderd was. Blijkbaar lijk ik dus behoorlijk op iemand uit dat dorp, ook al heeft niemand me verteld op wie dan wel. Rachel heeft helaas ook geen idee, maar ik heb kennelijk een dubbelganger! Er was door de mensen uit het dorp een enorme hoeveelheid cake, koek, broodjes en taarten gebakken, en er werd onbeperkt koffie en thee geschonken, allemaal voor een klein klein prijsje. Superleuk om een keer mee te maken, en vooral erg lekker.
Na de Eisteddfod, die tot na middernacht duurde (op dat punt was ik ontzettend moe en vooral stijf van meer dan vijf uur op een houten kerkbankje zitten) zijn we naar Rachel’s tweede huis in Devil’s Bridge gegaan, een dorp vlakbij Cwmystwyth. Daar heb ik ontzettend lang geslapen en de volgende ochtend de stoomtrein bekeken die op twintig meter van Rachel’s huis voorbij rijdt: het leek wel of ik in Thomas de Stoomlocomotief zat, vooral ook in combinatie met het uitzicht op de heuvels! De dikke controleur heb ik niet gezien.
‘s Middags zijn Rachel en ik paddestoelen gaan plukken – ik vond dit nogal gevaarlijk klinken maar gelukkig wist Rachel precies wat ze deed en plukte ze alleen die paddestoelen die ze goed kende. Ze wist me er van alles over te vertellen en wees me aan welke details je vertellen welke paddestoel welke is. Ik was toch nog behoorlijk zenuwachtig over het hele idee, maar misschien ben ik een slappe stedeling die niks gewend is. We kwamen uiteindelijk terug met twee manden stampvol enorme paddestoelen en Rachel vertelde dat ze nog nooit zo’n grote ‘oogst’ in een ochtend gehad had! Dus dat was wel erg leuk. Ze vertelde dat ze een afspraak met de eigenaar van het land had gemaakt dat ze alle paddestoelen die ze vindt mag plukken op voorwaarde dat ze ze niet verkoopt en dat ze geen ‘illegale’ paddestoelen plukt. Ik dacht eerst dat ze op beschermde soorten ofzo doelde, maar ze bedoelde natuurlijk gewoon paddo’s. Die zijn voor ons natuurlijk wel legaal, iets wat Rachel niet wist en waar ze behoorlijk verbaasd over was. Maarja, dat zijn eigenlijk alle buitenlanders altijd.
Na het paddestoelen plukken gingen we naar de drie bruggen waar het dorp Devil’s Bridge haar naam aan dankt: de oudste brug zit onderop, daar is ooit een nieuwe brug bovenop gebouwd, en daar bovenop nog een brug. Het is een heel raar bouwsel geworden, maar wel bijzonder om te zien. Er is een klein informatiecentrumpje naast en je moet een paar pond betalen om de bruggen van dichtbij te zien en de wandeling naar de watervallen te maken. Daar werkt een goede vriendin van Rachel, Hester, en toen ze vroeg waar ik vandaan kwam zei ze in onvervalst Nederlands “Nou, goeiemiddag dan! Hoe vind je het hier?” Dat had ik zeker niet verwacht! Rachel had het expres niet verteld, dus het was heel erg grappig om plots een mede-Nederlander te treffen in zo’n piepklein Welsh dorpje. Rachel en ik hebben de wandeling naar de drie bruggen gedaan en langs de watervallen, daar heb ik een paar mooie foto’s van die ik zal proberen bij deze blog te plaatsen. Na de wandeling werden we door Hester uitgenodigd om, jawel, bij haar thuis erwtensoep te eten. Op mijn tweede avond in Wales zat ik dus lekker aan de erwtensoep met worst! Het smaakte me erg goed. Hester vroeg nog of ze de casettebandjes van Kinderen voor Kinderen tevoorschijn moest halen om de avond compleet te maken, maar dat heb ik beleefd afgeslagen.
Uiteindelijk gingen we rond 11u pas weer terug naar Borth, waar ik dus nog nauwelijks geweest was sinds mijn aankomst in Wales! Onze ‘flat’ beslaat een verdieping, met een woonkamer, keuken, badkamer en twee slaapkamers. Het is behoorlijk ruim, en gelukkig zijn er al veel meubels want die kon ik zelf natuurlijk niet meenemen. Vanuit mijn slaapkamerraam kan ik de heuvels zien, en vanuit de woonkamer en keuken kijk je uit op de zee. Prachtig uitzicht aan twee kanten dus! Het weer is ontzettend veranderlijk dus het uitzicht verandert steeds: ik heb in het afgelopen halfuur al zonneschijn, mist, regen en storm gezien. Borth is een piepklein dorpje dat eigenlijk een soort streep is: het is maar een straat, met maar aan een kant huizen, vandaar dat het uitzicht aan beide kanten zo goed is. Het huis waar ik woon is dichtbij het station, zoals alles in Borth dichtbij is, en de bus stopt soms wel en soms niet voor ons huis: er is geen bushalte, mensen in Borth gaan gewoon langs de weg staan en wuiven naar de bus als ze ‘m nodig hebben. Als ze zien dat iemand verderop ook op de bus staat te wachten gaan ze in een groepje staan. Ik vind het prachtig.
Van Borth naar Aberystwyth University is een kleine twintig minuutjes met de bus, dat heb ik vandaag gedaan. Er was een ontmoetingsmiddag voor alle eerstejaars en uitwisselings studenten van Keltisch, ongeveer 10 in totaal, en alle leraren en belangrijke mensen van het departement waren er. Dat was erg gezellig, er is een leraar die precies praat zoals Rhod Gilbert en beter Welsh dan Engels lijkt te praten. Er is ook een oud-leerling van mijn leraar in Utrecht, en iemand uit Ierland. Welke vakken ik precies kan en ga doen moet ik woensdag besluiten.

Dit lijkt me wel even genoeg voor nu, maar ik kan rustig zeggen dat de eerste drie dagen in Wales al een succes waren!