De laatste blog

Daar is-ie dan: de allerlaatste blog over mijn tijd in Wales! Ik schrijf dit in de eurostar op weg naar huis, dus Wales heb ik al een tijdje verlaten, maar vergeten zal ik het niet gauw doen!

Met de kerst was ik natuurlijk lekker even naar huis, maar daarna moest ik weer terug... voor de examens. Ik had er niet zo’n zin in, dat kun je je vast wel voorstellen, maar uiteindelijk is het allemaal goed verlopen. Ik had vier examens, vergeleken met Utrecht waar je er iedere periode twee of misschien drie hebt dus best veel, maar het viel me mee hoe moeilijk ze waren. Eentje was wel beduidend moeilijker dan de rest (of eigenlijk: daar ben ik gewoon een stuk slechter in dan in de andere vakken) maar ik denk dat ik ook die met een krappe voldoende gehaald heb.

De manier van toetsen is in Wales trouwens wel ontzettend anders dan in Nederland. Waar wij in Utrecht de toets gewoon in het lokaal hebben waar we ook altijd les hebben, en de leraar die het vak geeft degene is die surveilleert’, werden we in Wales met zo’n 200 man in een reusachtige zaal gestopt, een beetje zoals met de eindexamens. En de regels zijn streng: geen jassen en tassen mee naar binnen (maar wel je potloden, pennen en studentenkaart meenemen! – en natuurlijk niet te vergeten je bijbel, om op te zweren dat je niet zult spieken), mobieltjes vooraan inleveren in de daarvoor bestemde kartonnen doos, en het moment dat je binnen bent mag je niet meer met elkaar praten. Als je elkaar succes wenst wordt er iets van gezegd!

Vervolgens wordt er – in twee talen – een hele verhandeling gegeven over wat je allemaal wel en niet mag (vooral over wat je niet mag), inclusief een uitleg over wat te doen in geval van brand en waar de nooduitgangen zich bevinden. Het leek wel een beetje een vliegreis, maar dan stressvoller. Supervreemd vond ik het allemaal! Maar dingen zijn nu eenmaal overal anders, heb ik dat ook een keer ervaren.

Toen de examens eenmaal voorbij waren hebben we dat natuurlijk uitgebreid gevierd met taart, dat was erg gezellig. En daarna ben ik nog twee keer naar Snowdonia geweest, één keer met een vriend van me en één keer alleen. Het was superleuk, we vertrokken om zes uur ‘s ochtends vanaf Machynlleth (dat is een kwartiertje met de trein vanaf Borth) en na een keertje verkeerd gereden te zijn – probeer in het pikkedonker de ene onverlichte landweg met schapen maar eens van de andere te onderscheiden – kwamen we rond een uur of zeven aan. Op tijd voor de zonsopkomst dus! We begonnen in het donker, al gaf de maan genoeg licht om het pad te kunnen zien. De waterplassen waren bevroren, en ook op de korte ladders die over de stenen muurtjes gebouwd zijn voor wandelaars (en soms geiten) zat een laagje ijs. Het was dus goed oppassen, maar we zijn niet gevallen gelukkig. Het was een mooie zonsopkomst, en toen we uiteindelijk rond twee uur weer bij de auto kwamen waren we behoorlijk moe. Het was de hele dag droog geweest en er was ook veel zon, dus qua weer hadden we enorm geluk gehad.

Op de terugweg reden we langs Cadair Idris, de berg in Snowdonia waar ik al een aantal keer geweest was, en zagen we dat er sneeuw op lag! Tja, toen kon ik zondag niet anders dan weer op de trein springen, overstappen op de bus richting het noorden en aan de voet van Cadair uitstappen om de klim naar boven te wagen! De sneeuw was een beetje een teleurstelling: er lag alleen een dun laagje op de rand van de ‘kom’ (Cadair Idris is het overblijfsel van een door gletsjers uitgesleten rots, met een meer in het midden). De tocht over de bovenrand van de kom duurt ongeveer vier uur, dus ik ben naar het meer gelopen en heb daar heerlijk in het zonnetje een boek zitten lezen. Voldaan en zonverbrand kwam ik uiteindelijk weer beneden. Toen bleek dat ik nog twee en een half uur op de bus moest wachten besloot ik over te gaan tot een ouderwetse methode van reizen: liften! Ik had geluk, want toen ik aarzelend mijn duimpje opstak – ik heb nog nooit gelift, weet ik veel wat de gebruiken zijn – stopte er meteen een auto die ook naar Machynlleth moest. De chauffeur was ietsje ouder dan ik schat ik en had die ochtend Snowdon, de hoogste berg van Snowdonia, beklommen. Hij vertelde dat als hij vroeger met zijn vader ging wandelen en ze kwamen onderweg een lifter tegen dat ze die dan altijd oppikte, en dat hij zelf nog steeds altijd stopte als hij iemand langs de weg zag staan. Tegenwoordig zie je ze niet zo vaak meer, maar vroeger was het blijkbaar heel gewoon dat mensen ergens heen liftten. Ik was in ieder geval blij dat hij me naar Machynlleth wilde rijden, daar kon ik meteen op de trein stappen dus ik was ruim voor het avondeten thuis.

Maandag begon het echte afscheid nemen, en dat viel me toch wel zwaar! Een deel van mijn vrienden had ik in de week daarvoor al gedag gezegd, maar nu ontkwam ik er niet aan: mijn oude huisgenoot, mijn leraren, klasgenoten en vrienden. Dan is het toch wel gek hoor. Maar aan alles komt een eind, en dat het afscheid moeilijk is betekent alleen maar dat het een leuke tijd was!

Ik vond het leuk dat jullie allemaal wilden lezen wat ik zoal uitgespookt heb hier in het bijna-brexit land, dus bedankt daarvoor! En ik zie jullie allemaal vast gauw weer, nu ik weer in het land ben (nouja, bijna, we rijden inmiddels in België).

Jim